Folklor, zwyczaje i sztuka ludowa - Obrzędy sobótkowe

Historia zwyczajów związanych z Nocą Świętojańską, przypadającą na noc z 23 na 24 czerwca. Podobnie jak wiele innych świąt kościelnych, wprowadzona została na gruncie trudnych do wykorzenienia elementów obyczajowości ludowej. Kościół postanowił zasymilować obyczaj z obrzędowością chrześcijańską. Wykorzystano do tego postać św. Jana Chrzciciela, który jako udzielający chrztu w rzece Jordan, miał od teraz patronować zbiornikom wodnym. Zgodnie z nową tradycją to właśnie jego osoba sprawia, że w akwenach, jeziorach i rzekach można kąpać się bezpiecznie. W kościołach i kaplicach odbywało się święcenie wody i ziół. Noc Świętojańska zwyczaje i obrzędy z dawnych lat kontynuuje w postaci zabaw. Puszczanie wianków cieszy się bardzo dużą popularnością. To wróżba dzisiaj przeznaczona przede wszystkim dla panien i kawalerów. Legenda o Nocy Świętojańskiej często utożsamiana jest z opowieścią o kwiecie paproci. Ważnym symbolem Nocy Świętojańskiej jest ogień. Symbolizuje on pierwiastek męski, a jednocześnie oczyszczenie i obronę przed złym. W czasie tej nocy tańczono wokół palenisk i skakano przez ogień. Jeśli ogień, to i woda. Dawniej wierzono, że sobótkowa kąpiel oczyszcza ciało i duszę, zapewniając jednocześnie zdrowie i płodność.